Beykozlu
New member
Meyve sineğidirler ama yaprak yerler. Ve kendilerini beslemek için dişiler, bitki örtüsünü kazır ve kepçeler – araştırmacılar aslında bazen onlara böyle diyorlar – vajinal dişler. Sonra ağızlarını serbest bıraktıkları bitki sularına çevirir ve onları kucaklar.
Proceedings of the Royal Society B dergisinde geçen hafta yayınlanan bir çalışmada, araştırmacılar, bu sinekler hakkında, kıllarla kaplı cinsel organlarını yemelerine yardımcı olan bıçaklara dönüştürmeye yardımcı olabilecek genler de dahil olmak üzere, evrimsel ipuçları belirlediler.
Bu yaprak yiyiciler de dahil olmak üzere Drosophiidae ailesinin meyve sinekleri, önce çürüyen bitki örtüsü ve barındırdığı mayalarla ziyafet çekmek için evrimleşmiştir. New York Üniversitesi’nden evrimsel bir biyolog olan Andy Gloss, ağızlarının “neredeyse ucunda sünger olan bir havuz eriştesi varmış gibi” olduğunu söyledi. Ancak arkalarının yakınında, dişi sineklerin bir ağzı taklit eden donanımları vardır: ovipositor adı verilen ve çene gibi açılıp kapanan valflere sahip yumurtlayan organlar. Valflerin kenarlarındaki kıllar sertleşerek diş benzeri sivri uçlara dönüşebilir.
Dr. Gloss ve meslektaşları, bu özel, keskinleştirilmiş yumurta yapıcıların evriminin bazı sineklerin otçul yaprak yiyiciler haline gelmesine yardımcı olduğundan şüpheleniyorlardı.
Bu hipotezi araştırmak için araştırmacılar, ovipozitörlerdeki değişikliklerin sineklerin beslenme stratejilerine nasıl karşılık geldiğini araştırdılar. Bilimsel literatürde cevaplar bulunmadığında sinekleri mikroskop altına koyarak farklı türlerin cinsel organlarında sahip oldukları kılların sayısını saydılar. Daha sonra kıl sayılarını bir evrimsel ilişkiler ağacına haritaladılar. Scaptomyza adlı bir grupta, yaklaşık 10 milyon yıl önce bitki yemenin başlamasıyla birlikte kıl sayısının artması, bu diş benzeri kılların yoğunluğunun otçullara yardımcı olduğunu düşündürmektedir.
Bu araştırmanın bir parçası olan evrimsel biyolog Julianne Peláez, “Çok sert, lifli bitki materyalini kesmeye çalışırken, üzerinde biraz daha fazla avantajı olan bir şeye ihtiyacınız var” dedi. Kaliforniya, Berkeley.
Scaptomyza flava’nın nasıl yediğine dair başka bir bakış açısı. Peláez ve ark.
Ekip daha sonra bu salata yiyicilerden birinin genomunu araştırdı: Scaptomyza flava, çalışmanın yazarlarından biri olan ve yine Berkeley’den Noah Whiteman’ın uzun süredir üzerinde çalıştığı küçük sarı bir sinek. Bu otçul tür nispeten yakın zamanda evrimleşti ve böceklerin bitkileri yemeye nasıl başladığını çözmek için umut verici bir hedef haline getirdi.
Dr. Whiteman’ın ekibi, laboratuvarda yetiştirilen S. flava sinek gruplarından DNA dizilimi yaparak, vajinal dişlerin gelişiminden sorumlu olabilecek genleri buldu. Ekip, buldukları bir tanesinin varyasyonun yüzde 10’unu oluşturduğunu bildirdi.
Çalışmaya dahil olmayan New Orleans Üniversitesi’nden gelişim biyoloğu Joel Atallah, “Bu, bu özelliğin genetik temelini anlamak için gerçekten bir başlangıç” dedi. Aynı aday genlerin diğer meyve sineği türlerinde kıl evrimine katkıda bulunup bulunmadığını incelemek için ek araştırmalara ihtiyaç duyulacağını da sözlerine ekledi.
Çalışmaya dahil olmayan Kentucky Üniversitesi’nden evrimsel bir biyolog olan Catherine Linnen, bu çok amaçlı yumurtlama cihazlarının “gezegendeki tıbbi ve ekonomik açıdan en önemli vücut parçalarından bazıları” olduğunu söyledi. Bitkileri oyan yumurtlayanlar, bazı böcekleri mahsul zararlılarına dönüştürürken, bazı arılar ve eşekarısı, sokma silahları için yumurta katmanlarını seçti. Kaç tane böceğin çoğaldığı ve hayatta kaldığının merkezinde yer alırlar. Dr. Linnen, “Ama bunların nasıl üretildiği hakkında çok az şey biliyoruz” dedi.
Yumurtlayıcıyla ilgili daha ileri çalışmalar, dünyadaki tüm hayvanların kabaca dörtte biri olan otçul böceklerin daha iyi anlaşılmasına yol açabilir. Dr. Whiteman, “Bu çok önemli, ancak ulaşılması çok zor çünkü zamanın kumları kelebekler, güveler ve bitler gibi büyük soyların çoğunda meydana gelen değişiklikleri gizledi” dedi. Yine de, tüm böcekler bitki yetiştirmeye başlamış gibi değil: Otçul, yaklaşık 30 böcek takımından sadece dokuzunda bulunur.
Ancak Dr. Gloss, bu sineklerin ve akrabalarının dünyaya yayılmasının merkezinde muhtemelen otçulluğun yer aldığını ve dişlek üreme organlarının, ister banliyö hendekleri ister dağ tepeleri olsun, yeni habitatlardaki bitkileri almalarına yardımcı olmuş olabileceğini söyledi.
Kulağa ne kadar anlamsız gelse de, arka uçlarıyla dilimleme ve kepçeleme yeteneği, bu potansiyeli ortaya çıkaran yeniliklerden biri olabilir, diye ekledi.
Proceedings of the Royal Society B dergisinde geçen hafta yayınlanan bir çalışmada, araştırmacılar, bu sinekler hakkında, kıllarla kaplı cinsel organlarını yemelerine yardımcı olan bıçaklara dönüştürmeye yardımcı olabilecek genler de dahil olmak üzere, evrimsel ipuçları belirlediler.
Bu yaprak yiyiciler de dahil olmak üzere Drosophiidae ailesinin meyve sinekleri, önce çürüyen bitki örtüsü ve barındırdığı mayalarla ziyafet çekmek için evrimleşmiştir. New York Üniversitesi’nden evrimsel bir biyolog olan Andy Gloss, ağızlarının “neredeyse ucunda sünger olan bir havuz eriştesi varmış gibi” olduğunu söyledi. Ancak arkalarının yakınında, dişi sineklerin bir ağzı taklit eden donanımları vardır: ovipositor adı verilen ve çene gibi açılıp kapanan valflere sahip yumurtlayan organlar. Valflerin kenarlarındaki kıllar sertleşerek diş benzeri sivri uçlara dönüşebilir.
Dr. Gloss ve meslektaşları, bu özel, keskinleştirilmiş yumurta yapıcıların evriminin bazı sineklerin otçul yaprak yiyiciler haline gelmesine yardımcı olduğundan şüpheleniyorlardı.
Bu hipotezi araştırmak için araştırmacılar, ovipozitörlerdeki değişikliklerin sineklerin beslenme stratejilerine nasıl karşılık geldiğini araştırdılar. Bilimsel literatürde cevaplar bulunmadığında sinekleri mikroskop altına koyarak farklı türlerin cinsel organlarında sahip oldukları kılların sayısını saydılar. Daha sonra kıl sayılarını bir evrimsel ilişkiler ağacına haritaladılar. Scaptomyza adlı bir grupta, yaklaşık 10 milyon yıl önce bitki yemenin başlamasıyla birlikte kıl sayısının artması, bu diş benzeri kılların yoğunluğunun otçullara yardımcı olduğunu düşündürmektedir.
Bu araştırmanın bir parçası olan evrimsel biyolog Julianne Peláez, “Çok sert, lifli bitki materyalini kesmeye çalışırken, üzerinde biraz daha fazla avantajı olan bir şeye ihtiyacınız var” dedi. Kaliforniya, Berkeley.
Scaptomyza flava’nın nasıl yediğine dair başka bir bakış açısı. Peláez ve ark.
Ekip daha sonra bu salata yiyicilerden birinin genomunu araştırdı: Scaptomyza flava, çalışmanın yazarlarından biri olan ve yine Berkeley’den Noah Whiteman’ın uzun süredir üzerinde çalıştığı küçük sarı bir sinek. Bu otçul tür nispeten yakın zamanda evrimleşti ve böceklerin bitkileri yemeye nasıl başladığını çözmek için umut verici bir hedef haline getirdi.
Dr. Whiteman’ın ekibi, laboratuvarda yetiştirilen S. flava sinek gruplarından DNA dizilimi yaparak, vajinal dişlerin gelişiminden sorumlu olabilecek genleri buldu. Ekip, buldukları bir tanesinin varyasyonun yüzde 10’unu oluşturduğunu bildirdi.
Çalışmaya dahil olmayan New Orleans Üniversitesi’nden gelişim biyoloğu Joel Atallah, “Bu, bu özelliğin genetik temelini anlamak için gerçekten bir başlangıç” dedi. Aynı aday genlerin diğer meyve sineği türlerinde kıl evrimine katkıda bulunup bulunmadığını incelemek için ek araştırmalara ihtiyaç duyulacağını da sözlerine ekledi.
Çalışmaya dahil olmayan Kentucky Üniversitesi’nden evrimsel bir biyolog olan Catherine Linnen, bu çok amaçlı yumurtlama cihazlarının “gezegendeki tıbbi ve ekonomik açıdan en önemli vücut parçalarından bazıları” olduğunu söyledi. Bitkileri oyan yumurtlayanlar, bazı böcekleri mahsul zararlılarına dönüştürürken, bazı arılar ve eşekarısı, sokma silahları için yumurta katmanlarını seçti. Kaç tane böceğin çoğaldığı ve hayatta kaldığının merkezinde yer alırlar. Dr. Linnen, “Ama bunların nasıl üretildiği hakkında çok az şey biliyoruz” dedi.
Yumurtlayıcıyla ilgili daha ileri çalışmalar, dünyadaki tüm hayvanların kabaca dörtte biri olan otçul böceklerin daha iyi anlaşılmasına yol açabilir. Dr. Whiteman, “Bu çok önemli, ancak ulaşılması çok zor çünkü zamanın kumları kelebekler, güveler ve bitler gibi büyük soyların çoğunda meydana gelen değişiklikleri gizledi” dedi. Yine de, tüm böcekler bitki yetiştirmeye başlamış gibi değil: Otçul, yaklaşık 30 böcek takımından sadece dokuzunda bulunur.
Ancak Dr. Gloss, bu sineklerin ve akrabalarının dünyaya yayılmasının merkezinde muhtemelen otçulluğun yer aldığını ve dişlek üreme organlarının, ister banliyö hendekleri ister dağ tepeleri olsun, yeni habitatlardaki bitkileri almalarına yardımcı olmuş olabileceğini söyledi.
Kulağa ne kadar anlamsız gelse de, arka uçlarıyla dilimleme ve kepçeleme yeteneği, bu potansiyeli ortaya çıkaran yeniliklerden biri olabilir, diye ekledi.